એક વૃદ્ધ માણસ અને એક ગર્ભવતી છોકરી બસ સ્ટોપ પર બસની રાહ જોતા બેઠા હતા.
વૃદ્ધ માણસ છોકરીના પેટ તરફ ઉત્સુકતાથી જોઈ રહ્યો હતો જે આગળ આવી ગયું હતું.
થોડી વાર પછી તેણે તેને પૂછયું, કેટલા મહિના થયા?
છોકરી વિચારમાં ખોવાયેલી હતી. દિવસભરના કામથી થાકેલી તેના ચહેરા પર ચિંતા પણ દેખાઈ રહી હતી. તેણે થાકેલા અવાજમાં કહ્યું, સાત મહિના.
શું આ તમારી પહેલી વાર છે? તેણે ફરી પૂછયુંં, હા, તેણીએ કહ્યું.
ચિંતા ના કરો બધું સારૂં થઈ જશે. તેણીએ પેટ પર હાથ મૂક્યો અને કહ્યું, ચાલો આશા રાખીએ ક્યારેક આપણે એવી બાબતો અથવા ઘટનાઓ વિશે ચિંતા કરીએ છીએ જે ક્યારેય બનશે નહીં, વૃદ્ધ માણસે કહ્યું.
કદાચ, તેણીએ ગણગણાટ કર્યુ.
પછી વૃદ્ધ માણસ નજીક આવ્યો, તેના ચહેરા તરફ જોયું, અને પૂછ્યું, આટલી નાજુક પરિસ્થિતિમાં તું એકલી કેવી રીતે રહી શકે? તારા પતિ ક્યાં છે?
તે થોડા દિવસ પહેલા મને છોડીને ગયો.
કેમ?
આ પ્રશ્ર્નનો જવાબ આપવો મુશ્કેલ છે.
તો, તમારા મિત્રો? તમારો પરિવાર? શું તમારી સાથે કોઈ નથી?
તેણીએ ઊંડો શ્વાસ લીધો અને કહ્યું.
હું મારા પિતા સાથે રહું છું. તેઓ બીમાર છે.
થોડીવાર શાંતિ રહી અને પછી વૃદ્ધે ફરીથી પૂછ્યું, શું તારા પિતા તારે માટે હજી પણ મજબૂત સહારો છે જેમ પહેલા હતા?
તેની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા અને તેણે કહ્યું, હા, હજુ પણ ઘણા છે.
તેમને શું થયું? વૃદ્ધ માણસ પાસે ક્યારેય પ્રશ્ર્નોનો અભાવ નહોતો…
તેમને અલ્ઝાઈમર છે, તેમને યાદ નથી કે હું તેમના માટે કોણ છું?
એટલામાં બસ આવી.
તે ઊઠી, બે-ચાર ડગલાં આગળ વધીને, તેણીએ પાછળ ફરીને જોયું તો પેલો વૃદ્ધ માણસ ત્યાં જ બેઠો હતો.
તે વૃદ્ધ માણસ તરફ પાછી ફરી, તેણીએ તે વૃધ્ધને જાદુની એક ઝપ્પી આપી અને તેમનો હાથ પકડીને કહ્યું, ચાલો પપ્પા… બસ આવી ગઈ.