એક 6 વર્ષનો ભાઈ અને એની 8વર્ષની બહેન… બંને ભાઇ બહેન બજારમાં ફરવા નીકળ્યા છે…નાનો ભાઈ છટાથી આગળ ચાલે છે અને બહેન પાછળ છે. થોડી થોડી વારે ભાઈ પાછળ જોતો જાય છે કે બહેન આવે છે કે નહીં.

રમકડાની એક દુકાન આગળ બહેન ઊભી રહી જાય છે. ભાઈ નજીક આવી ને પૂછે છે, ‘કેમ, તારે કાંઇ લેવુ છે?’

બહેને ઢીંગલી સામે આંગળી ચીંધીને બતાવ્યું… ભાઈએ બહેનની આંગળી પકડી અને એક વડીલની અદાથી બહેનને એ ઢીંગલી હાથ મા આપી.. બહેન ખુબ જ ખુશ થઇ.

કાઉન્ટર પર બેઠેલો વેપારી આ ભાઈ બહેનને બહારથી જોતા હતા અને ભાઈના માસુમ વડપણને નીરખીને મનમાં મુસ્કુરાતા હતા.

કાઉન્ટર પાસે આવીને ચાર વર્ષનો એ બાળક બોલ્યો, ‘આ ઢીંગલી નુ શું છે?’

જીવતરને ઘોળીને પી ગયેલા એ વેપારીએ કહ્યું, ‘તમારી પાસે શું છે?’

બાળકે ચડ્ડીના ખીસ્સામાંથી સમુદ્રના છીપલા કાઢ્યા અને કાઉન્ટર પર મુક્યા.. પેલા વેપારીએ એ જ માર્મિક હાસ્ય સાથે બાળક ઉપર અમીભરી દ્રષ્ટિ કરી અને જેમ રૂપિયા ગણે એમ છીપલા ગણ્યા.

બાળકે કહ્યું, ‘કેમ ઓછા છે?’

વેપારી કહે, ‘ના આમાંથી તો વધશે’

વધેલા છીપલા ફરી ખીસ્સામાં નાખી અને ઢીંગલી રમાડતાં એ બાળકો તો જતાં રહ્યાં.. પણ એના ગયા પછી વેપારીને એના માણસે પૂછ્યું, ‘આવી કિંમતી ઢીંગલી તમે છીપલાના બદલામાં આપી દીધી?’

વેપારી એ કહ્યું, ‘ભાઈ, આપણે મન આ છીપલા છે…એને મન તો એની સંપતિ છે… અને અત્યારે એને ભલે ના સમજાય પણ એ મોટા થશે ત્યારે તો એને સમજાશે નેે કે છીપના બદલે આપણે ઢીંગલી લઈ આવેલા… ત્યારે એ મને યાદ કરશે… અને એ વિચારશે કે દુનિયામાં સજ્જન માણસો પણ છે.’

કંઈક ઈચ્છાઓ અધૂરી હોય છે,

જિંદગી તોયે મધૂરી હોય છે,

દ્રાક્ષ ખાટી દર વખત હોતી નથી,

જીભ પણ ક્યારેક તૂરી હોય છે,

લીમડાના પાન મેં પણ ચાખ્યા છે, માણસના બોલ કરતા મીઠા લાગ્યા છે,

જિંદગી રોજ મને શીખવે કે, જીવતા શીખ, એક સાંધતા તેર તૂટશે, પણ સીવતા શીખ..

‘મન ભરીને જીવો, મનમાં ભરીને નહી.’