મારા બાવા પોતાની બેગમાં ધીમે ધીમે સમાન ભરી રહ્યા હતા. ઘરમાં આજે અજીબ સન્નાટો હતો. મારી એમને મદદ કરવાની જરા પણ હિંમત નહોતી ચાલી રહી. દોલી રાંધણીમાં રસોઈ બનાવી રહી હતી. મારી અને બાવાજીની આંખ જોઈને કોઈ પણ કહી શકે કે અમારા બંનેમાંથી રાત્રે કોઈ સુઈ શક્યું નહોતું. નિર્ણય મારોજ હતો અને હું બહુ મોટી ભૂલ કરી રહ્યો હોઉ એવું લાગી રહ્યું હતું. બાવાજીએ મારી સામે જોયું અને મારુ દર્દ કળી ગયા હોય એમ કહ્યું કે, દીકરા ફિકર ના કર તારો અને દોલીનો નિર્ણય સાચો જ છે. વૃધ્ધાશ્રમમાં હું મારી ઉંમરના વૃધ્ધો સાથે રહીશ, ત્યાં મારૂં ધ્યાન રાખવા વાળા પણ ઘણા હશે, તારી ચિંતા થોડી ઓછી થશે, તમો બંનેએ મારા માટે ઘણુ કર્યું છે, હવે તમારી જિંદગી જીવો એમ કહેતા બાવાજીની આંખમાં આંસુ આવી ગયા સાથે એક ડૂસકું લેવાઈ ગયું. મારા માટે ત્યાં ઉભું રહેવું ભારે પડી રહ્યું હતું માટે હું બહાર નીકળવા લાગ્યો ત્યાં બાવાજીએ કહ્યું બેટા તારી માયજીનો ફોટો જરા ઉતારી દે ને, હું લઇ જાવા માંગુ છું. ફોટો ઉતારતી વખતે હું માયજીની આંખોમાં આંખો ના મેળવી શક્યો. હું જાણે મારીજ નજરમાંથી ઉતરી રહ્યો હોય એવું લાગી રહ્યું હતું. કારણકે છેલ્લી ઘડીએ માયજીએ ફક્ત એટલું માંગેલુ કે બાવાજીનું ધ્યાન રાખજે, અને એમાં હું પાછળ પડી રહ્યો હતો. બાવાજીએ એની જિંદગી દરમ્યાન મારી પાછળ ઘણો ભોગ આપ્યો હતો. મને ભણાવવા માટે ગામમાં જમીન ગીરવે મૂકી હતી, માયજીના ઘરેણાં પણ વેંચી નાખ્યા હતા. મેં શહેરમાં આ ફ્લેટ લીધો ત્યારે મેં જીદ કરીને ગામડાની બધીજ પ્રોપર્ટી વેંચાવી નાંખી હતી પરંતુ આજે એજ ઘરમાંથી હું એમને બે-દખલ કરી રહ્યો હતો. દોલી થોડીક મોર્ડન ખ્યાલની હતી. અમારી ઓળખાણ કોલેજ દરમ્યાન થઇ હતી. માયજી અને બાવાજી શરૂઆતમાં અમારા સંબંધની વિરુદ્ધ હતા પરંતુ હું એકનો એક હોવાથી એમણે માનવું પડ્યું હતું.
માયજી અને બાવાજી થોડા જુનવાણી વિચારોના હોવાથી, અને દોલી મોર્ડન વિચારોની હોવાથી નાના નાના મતભેદ થતા હતા જેથી દોલીના મનમાં પણ માયજી અને બાવાજી પ્રત્યે થોડી કડવાશ હોય એવું મને લાગતું હતું. માયજીના ગયા બાદ બાવાજી ઘણા એકલા પડી ગયા હતા. હું અને દોલી આ કારણે ક્યાય જઈ શકતા નહતા. ઘણી વાર સાંજે પાર્ટીમાં બહાર ફરવા જતા પહેલા બાવાજીની વ્યવસ્થા કરવી પડતી જે દોલીને નડતરરૂપ લાગતું. આમાંથી છૂટકારો પામવા દોલીએ જ મારા મનમાં બાવાજીને વૃધ્ધાશ્રમમાં મુકવાનો વિચાર ભર્યો હતો અને મને એમ કહી તૈયાર કર્યો હતો કે બાવાજીને નહિ ફાવે તો આપણે એકાદ મહિનામાં પાછા લઈ આવશું. હું આવા બધા વિચારોમાં ખોવાયેલો હતો ત્યાંજ ફોનની ઘંટડી વાગી. મારા સાળાનો ફોન હતો. મેં ફોન ઉપાડતા સામેથી એણે કહ્યું કે મારા સસરા, દોલીના પિતા મારી અને દો સાથે વાત કરવા માંગે છે. મેં એમને ફોન આપવા કહ્યું. હું અત્યારે કોઈ વધારે વાત કરવાના મૂડમાં નહતો એટલે મોટેભાગે ચૂપ રહેવાનું નક્કી કર્યું હતું. એમણે વાત શરૂ કરી. કેમ છો દીકરા, સારું છે ને, તમારા બંનેની બહુ યાદ આવી રહી હતી. તમારા બાવાજીની તબિયત કેમ છે, સારીજ હશે. આજકાલ મને ઘરમાં બહુ એકલું એકલું લાગે છે તો દીકરા અને વહુએ સલાહ આપી કે મારે મારી ઉંમરના મિત્રો સાથે સમય વિતાવવો જોઈએ. સારુંજ છે ને, મારા કારણે બિચારા ક્યાંય જઈ આવી શકતા નથી, બોલતા બોલતા એ રડવા લાગ્યા. મને પણ સમજતા વાર ન લાગી કે શું બાબત છે!!! પણ હું એમને કોઈ આશ્ર્વાસન આપી શકવાની સ્થિતિમાં જ નહોતો. મેં દોલીને બોલાવીને ફોન આપી દીધો, એના બાવાજીનો ફોન આવ્યો હોવાથી એ ખૂબ ખૂશ હતી પરંતુ બીજીજ પળે એના ચહેરાનો રંગ ઉડી ગયો. એ સામે કોઈ જવાબ આપી નહોતી શકતી જે હું બરોબર જોઈ શકતો હતો. છેલ્લે દોલીએ આંખોમાં આંસુ સાથે માત્ર એટલુ કહ્યું કે, આ બાબત હું ભાઈ સાથે કાલે વાત કરીશ. ફોન પત્યા પછી એણે સજળ નેત્રે મારી સામે જોયું અને ફોન ટેબલ પરજ મૂકીને બાવાજી પાસે ગઈ, હું પણ પાછળ પાછળ ગયો. દોલીએ આંખોમાં આંસુ સાથે બાવાજીને પગે લાગી કહ્યું, બાવાજી રાત્રે રસોઈમાં આપને ગમતી કઈ વાનગી બનાવું? બાવાજીએ આઘાત સાથે દોલી સામે જોયું!!! અને પુછ્યુ કેમ આજે નથી જવાનુ? દોલીએ કહ્યું, ના બાવાજી આજે કે કાલે, ક્યારેય નથી જવાનું. બાવાજીના ચહેરા ઉપર આઘાત અને આનંદની મિશ્રિત લાગણીઓ હું જોઈ રહ્યો હતો. હું પણ મારા આંસુ ન રોકી શક્યો. રૂમમાં એક અજબની શાંતિ હતી. હુ સમજી ગયો શાંતિનો ભંગ કરતા બોલ્યો કે સેવ બનાવ દોલી, માયજી હંમેશા સારા પ્રસંગે સેવ બનાવતી. દોલીની આંખોમાં આંસુ અને ચહેરા પર મુસ્કરાટ સાથે રાંધણીમાં ચાલી ગઈ. મેં પણ એક સ્મિત સાથે માયજીનાં ફોટામાં માયજીની આંખોમાં જોઈને એમનો ફોટો પાછો ટાંગી દીધો. ફોટામાં માયજી આ વખતે ખુશ જણાતાં હતા. બાવાજી બમણી ખૂશી સાથે બેગમાંથી સમાન કાઢી રહ્યા હતા ને દોલીને મનોમન આશિષ આપી રહ્યા હતા.